Με μια απέλπιδα προσπάθεια


    Να μη σκέφτομαι
    εσένα, εμένα,
    το πώς γίναμε,
    το αν ωριμάσαμε ή όχι.
    Να μη ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε αν κλάψαμε από πόνο, φόβο ή πάθος.
    Να παραδεχτούμε ότι υπήρχαν εκείνες οι λέξεις που μας έκαιγαν το αίμα,
    που χόρευαν ασταμάτητα στο μυαλό μας μέχρι που τα χείλη
    ηττήθηκαν, και φτύσαμε έρωτα.
    Να αντισταθούμε στα σώματα που, μαινόμενα, διψούν για οργή και    ευχαρίστηση.
    Να μην πούμε ψέμματα στον εαυτό μας για τη φωτιά που αντικρύσαμε,
    για όλα αυτά τα μεγάλα που φτιάξαμε μα,
    σάπισαν!
    Να αναστείλουμε τον ερχομό της λήθης,
    γιατί ο πόνος μας γλυκαίνει,
    δαμάζει τις αντοχές μας.
    Και όλα αυτά με μια απέλπιδα προσπάθεια.