Χωρίς εσένα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

   Και έχω μια λύπη ααχ μια λύπη.. που δεν έχεις φανταστεί.. γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα και αυτό τώρα λέγεται ζωή.. ναι, δεν ξέρω τί ήταν, ξέρω όμως ότι ήταν όμορφα που με πονούσε, ένας όμορφος πόνος που μου έδενε τα χέρια. Μπορει να ηταν και αγαπη, αν οχι ενθουσιασμος. Τιποτα προστυχο ή ανηθικο. Πως μπορει αλλωστε ενα τοσο αγνο συναισθημα οπως ειναι η αγαπη να ειναι ανηθικη; Ενα κεκαλυμενο ή παρερμηνευμενο συναισθημα; Ισως. Μπορει να ηταν κι ετσι. Ιδωμενο υπο το πρισμα της λογικης μπορει να ηταν κι ετσι. Αυτα τα λεει η δικη μου πλευρα. Η απεναντι πλευρα ουτε  που να τα βλεπει αυτα που γραφω τωρα, τιποτα δε θα ηθελε να δει. Η απεναντι πλευρα δεν καταλαβαινει, γιατι δε μπορει, δε θελει, ειναι ανεπιτρεπτο να καταλαβει(!) Τί προσχημα μπαινει αναμεσα; Μαλλον η ηλικιακη διαφορα και η ωριμοτητα στα συναισθηματα κυριως. Ουσα πιο ανωριμη στα συναισθηματα, ειναι πιο ευκολο να οδηγουμαι σε εσφαλμενες παρερμηνευσεις συναισθηματων, οπως ισχυριζεται  η ωριμη αλλη πλευρα. Στο κατω κατω ποιο ήταν εκεινο που δεν μπορουσε να γινει; Μια εκτενεστερη συζητηση με βγαλμενες τις μασκες, με αληθινα προσωπα που να κοιτουν το ενα στο αλλο καταματα ηταν τοσο ανεπιτρεπτο και δυσκολο συναμα να γινει; Αλλα ο τροπος που φερθηκα, οι πραξεις που εκανα και τα λογια που ειπα μαρτυρουσαν κατι αλλο απο αυτο που πραγματικα εννοουσα. Και αυτο δεν ηταν κατι ερωτικο, απο οσο νομιζω. Και να ηταν (γιατι δεν ηξερα καν τι ηταν, ουτε ακομα ξερω τι ηταν στην αρχη) τουλαχιστον τωρα πια εχει ξεθυμανει. Και δεν ενεχει καποια πικροχολη ειρωνεια ο λογος μου αυτος, απλως το αναφερω με λιγη δυσαρεσεκεια. Το πιο σημαντικο ομως περα απο ολα αυτα τα ανουσια, ανοητα, αχρηστα λογια που γραφω αυτη τη στιγμη, ειναι οτι εχασα την ευκαιρια να εχω ενα καλο φιλο διπλα μου, στον οποιο θα μπορουσα να του ανοιξω την καρδια μου και να μπει μεσα της! Γιατι τα λογια που ειπωνονται δεν διαγραφονται, αλλα εγγραφονται καλα στο σκληρο δισκο του μυαλου και μενουν εκει σε μια λανθανουσα κατασταση, οσο περνα ο καιρος ξεμακραινουν απτη μνημη αλλα δεν πιστευω οτι σβηνονται, αρκει ενα ερεθισμα να ενεργοποιηθουν παλι. Εξαιτιας καποιων λογων, μετανοιωμενων βεβαια, χαθηκε αυτη η ευκαιρια. Και τωρα εχω αυτη τη λυπη για αυτον το λογο ακριβως. Και κατι αλλο που ερχεται να συμπληρωσει τα προαναφερθεντα. Γινεται να καταλαβεις όμως οτι εχεις βρει "την αδερφη ψυχή" σου, ή εστω εναν καλο φιλο απο τις λιγες τυπικες κουβεντες που κανατε σε ενα εργασιακο περιβαλλον, το οποιο δεν αφηνε και πολλα περιθωρια συναισθηματικων δεσμευσεων, σε μια πιεσμενη περιοδο της ζωης σου, που εσυ εχεις επιλεξει οτι πρεπει να γινει ετσι για να πετυχεις ενα στοχο; Να νιωθεις την αναγκη να βρεις μια συναισθηματικη διεξοδο μεσα σε ολη αυτη την πιεση; Και το υπουλο μυαλο σου, εχοντας πηξει απο την κουραση και προσπαθωντας να την αντιμετωπισει (αδυνατω να το ερμηνευσω αλλιως) να φτιαχνει διαφορα παιχνιδακια χρησιμοποιωντας εναν ανθρωπο, για τον οποιο ξαφνικα αισθανεσαι μια οικειοτητα, αν οχι ελξη; Κι εσυ απλα σαν πιονι του μυαλου σου, ανημπορη να διαχειριστεις τη λογικη της συνειδησης σου, να θελεις να μοιραστεις με αυτο τον ανθρωπο τα προβληματα σου. Η απαντηση δεν ειναι δυσκολη και ερχεται αβιαστα. Η περιοδος ηταν πιεσμενη. Ο,τιδηποτε κι αν πεις ή κανεις επειτα απο αυτη την περιοδο, οπου τα πραγματα εχουν αρχισει να κυλουν ομαλα, σε χαλαρους ρυθμους, απαγορευεται! Το μυαλο μου ομως εξακολουθουσε να με υποβαλλει σε δοκιμασιες και να με αναγκαζει να πω πραγματα που δεν επρεπε να ειπωθουν. Τελος παντων. Ο χρονος δε γυριζει πισω. Και τωρα τί κανουμε; Πορευομαστε και προχωραμε. Ο,τι εγινε εγινε. Δυστυχως ή ευτυχως (δυστυχως σε αυτη την περιπτωση) δενομαι ευκολα με τους ανθρωπους και νομιζω εσφαλμενα οτι ολοι θα μπορεσουν να βρουν το χωρο στη καρδια μου που εχω αφησει για αυτους και θα ταιριαξουν μαζι της. Παλι λαθος πιστευω. Η απεναντι πλευρα ομως θα μεινει καπου ξεχασμενη στην καρδια μου κι ας μην καταφερα να της δειξω το δρομο. Η απεναντι πλευρα δε θα με σκεφτεται αλλα εγω ομως ναι. Όλο αυτο θα ερχεται και θα φευγει. Σαν τον ανεμο ή τη μπορα. Θα τη σκεφτεσαι οταν προκειται να ερθει γιατι θα βλεπεις τα σημαδια στον ουρανο, αλλα μολις ξεσπασει θα φευγει σιγα σιγα μεχρι να απλωθει ησυχια στη Γη, αφηνοντας πισω της μια προσωρινη υγρασια. Ετσι κανουν καποιες φορες και οι ανθρωποι που θελουμε να μας αγαπησουν ή εστω να μας συμπαθησουν και να κερδισουμε την αγαπη τους.(εγωιστικη αντιληψη). Η απογοητευση βεβαια θα παραφυλαει εκει γιατι θα ξερει οτι εχεις χασει και θα σου το θυμιζει. Τελικα το μυαλο εινα ο νικητης.

Kid Loco - Gypsie Good Time