Μέδουσες

                                                              [ Η εξομολόγηση ]

                  

                                                   Είδα μέδουσες τότε που μέθυσες

                                                  και μες στην αγκαλιά σου μ'έσφιξες, 

                                                  σα να μου έλεγες << δε με ξεπέρασες>>.

                                                  Κι όμως μια πίκρα στα δυό μου χείλια,

                                                  εκεί,  παράτησες. Και μετά, χάθηκες.

                                                 

                                                  Μια σπίθα άφησες σαν υπενθύμηση

                                                  που δεν άργησε να χαθεί μαζί σου.

                                                  Οι μέδουσες εξαφανίζονται και ο πόνος,

                                                  αφόρητος.

                                                

                                                   Μου άρεσε να ζω κοντά σου,

                                                   τώρα τί;                                           

                                                   Πώς  θα χωρέσω στο μυαλό σου;

                                                   Η πραγματικότητα δεν με αντέχει.

                                                  << Αυταπάτη, μην απομακρύνεσαι!>>

                                                  Στον άδειο δρόμο περιπλάνηση,

                                                  νύχτα θολή.

                                                  Πάλη με τη μοναξιά, 

                                                  με διώχνει κι αυτή.

                                                  Δε μου φτάνει να σε αναζητώ.

                                                  Δε βλέπω μέδουσες, τις πήρες μαζί σου.

                                                  Δεν με ακούς.

                                                  Δε μπορείς.

                                                  Δε θέλεις.

                                                  Φόβος και Πάθος.

                                                  Πόνος και Απελπισία.

                                                  Σιωπή, χίλια κομμάτια Σιωπή.

Στα δάκρυα εκείνου που σ'αγαπάει, στο χαμόγελο

εκείνου που δε σε καταλαβαίνει

σ'αυτό που οι άλλοι περιμένουν από σένα,

σε κείνο που απ'τους άλλους εσύ απαιτείς...

                            Τ.Λειβαδίτης(Συμφωνία Αρ.1)

                                                    

                                               

                                                         

                                                    [Άδειασμα]

                                   Ησυχία, γαλήνη, σιωπής αποτελέσματα.

                                   Με έγδυσες με το βλέμμα σου.

                                   Γυμνό σώμα ανάμεσα σε χιλιάδες μέδουσες.

                                   Περιπλάνηση στο νερό, μάχη με το άπειρο,

                                   το ατέρμονο, με αυτό που δε φαίνεται

                                   αλλά που μπορεί να συλληφθεί.

                                   Μέδουσες μέσα μου

                                   Μέδουσες μέσα σου

                                   Μέδουσες παντού.

                                   Να απλώνουν τα πλοκάμια τους,

                                   να σου ρίχνουν το κεντρί τους,

                                   μα εσύ να μην κάνεις πίσω.

                                   Να πονάς και να σου αρέσει που πονάς.

                                   Να τις θεωρείς συντροφιά σου, αλλά

                                   ταυτόχρονα να τις μισείς για τον πόνο 

                                   που σου προκαλούν.

                                     

                                    Κάποτε ξεμακραίνουν, γίνονται καπνός.

                                    Βαριούνται να αντικρύζουν το παντοτινά

                                    θλιβερό πρόσωπό σου.

                                    Εσύ πάλι λυπάσαι που φεύγουν. 

                                    Μένεις μόνη.

                                    Μα γιατί; Γιατί λυπάσαι;

                                    Και πριν μόνη δεν ένιωθες;