Because of you

         Δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά κάποιες φορές αισθάνομαι ότι μπορώ κατά κάποιον τρόπο να προβλέψω το μέλλον μιας κατάστασης, όπως θέλω να ονομάζω εγώ την "σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, συνήθως ερωτική",

 Με δεδομένα αυτό που μου παρουσιάζει ο άλλος στη μεταξύ μας επικοινωνία και συνδιαλλαγή καθώς και από την επίδραση εξωτερικών παραγόντων μπορώ να καταλάβω την κατάληξη που θα έχουμε.. Κάποιοι έρωτες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία.. θα μου πεις, το αν θα αποτύχουν ή όχι είναι καθαρά θέμα των πρωταγωνιστών της ιστορίας.. μετά έρχεται και η μοίρα και το επιβεβαιώνει. 

Συνήθως δεν μπορούν, ίσως από δειλία που πηγάζει από αδυναμία χαρακτήρα, οι πρωταγωνιστές να αποφασίσουν αυτό που θέλουν οι ίδιοι λόγω "ανωτέρας βίας" και από πρωταγωνιστές καταντούν μαριονέτες, στη χειρότερη θεατές μιας μαύρης κωμωδίας.. -Δε θέλω να προβώ σε λεπτομέρειες και ανάλυση καταστάσεων διότι το θέμα θα επεκταθεί πολύ-. Και μετά τί γίνεται; Πως προχωράμε; Απλά συμβιβαζόμαστε; Είναι η θέληση πιο ισχυρή από το "πρέπει" στο οποίο λυγίζουμε; Αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι καταφατική τότε δε θα ίσχυε τίποτα από τα παραπάνω και όλα καλά.. Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλα τα παραμύθια ευτυχισμένο τέλος και η ζωή μπορεί να γίνει θλιβερή..

                                                                                                                         

                                                                                                                                         Υ.Γ.: embittered

https://www.youtube.com/watch?v=PuNxpykpRo0

   

 

φιλοσοφικές αναζητήσεις περι ανθρωπιάς.

                             ONCE UPON A TIME THERE WAS HUMANITY


  Have we ever thought, as we theoretically be called 'humans', what does the above title mean? Some of us might not even wonder of that, pondering that it is meaningless and a waste of time to be preoccupied with such foolish queries of philosophical interest. However, my personal view to this is that, exactly because of the fact we are human beings, we should be aware of what humanity means, in order to be at a position to acknowledge our personal boundaries of behavior and, therefore, act responsibly according to these.
  At some point, I came across a picture on the internet with the above title written on it and i tried to decipher its meaning. So, there are two options according to my own view. Firstly, does it mean that humanity did not ever exist in reality, but only in fairytales?  Or, maybe, may it possibly mean that humanity indeed existed in the past, where people did not live in luxuries, in some societies at certain parts of the world, where people cared for the others and lived harmonically? This ambiguity obviously cannot be solved from the one time to another. A lot of research should be conducted , much effort should be done, and of course thought is the major feature in order to define the origins of that complex word 'humanity'.

  As far as the first option is concerned, some people may support that humanity did not exist in the past, does not exist today and therefore will not exist in the future. This may be considered as a very pessimistic and farfetched opinion. But there are reasons which support this, and they should be mentioned. Specifically, people are by their nature wild and tough beings, that they only care for their own personal benefits and happiness. The latter, is in most occasions defined by these people as the satisfaction of material needs, rather than of spiritual ones. These people's primary aim is to become rich and famous, as well as to be acknowledged of that by others. They do not usually wish to accomplish anything in their life, as they possess already everything they want. In reality, though, they lack of sentiments. They may have a huge amount of money, they may be lavish, and however, they are poor in their heart. They do not have a sense of empathy for other people; they just express their sympathy, they pretend to feel sorry for them, also regarding them as they are in lower position than themselves. Values such as morality, dignity and love leave them indifferent as they cannot understand them, because they consider them unreal. Dalai Lama has said “Love and compassion are necessities, not luxuries. Without them humanity cannot survive”. Thus, it is predictable that these creatures, not even people, do not know what humanity means, and yet, they feel happy. How does it this happen? Maybe they feel happily stupid. People who do not consist of sentiments are plain animals. Maybe, it is unbearable and we have to accept that there are amoral beings among us whose main goal is to destroy the other, regarding them as their enemy and not as a person who coexists with them. How can humanity be developed and enhanced in such situations of hatred and mere competition between people? As Plato has claimed in his Republic, “Troubles of the states and of humanity itself, as far people’s relationships are concerned, will continue to exist until philosophers become kings or kings become philosophers of the world. Only if political power and philosophy are into the hands of the same person will the problems between societies be solved once and forever”. I do passionately agree with Plato’s views, but I doubt if they can be implemented today, in 21 first century, where politicians are corrupted by the wealth, they make foolish promises that will never accomplish to people who elect them.

  Consequently, it is not at all illogical to be claimed by pessimistic people but at the same time realists that humanity only exists in fairytales, because life as it is has indicated that people, as needs grow up, they tend to ask for more and, in order to acquire them, they forget their moral restraints and they do not hesitate to deceive the other and behave arrogantly. On the contrary, at the fairytales, which are stories addressed to children, although there is always a villain, the person who helps eagerly other people and symbolizes the goodness is the one that wins and everybody is happy at the end.

  However, is our criticism over this subtle theme very strong? Or again we look at it through a highly realistic view? If we want to find out the truth we have to face it whatsoever.

   It should be clear, today, that humanity is not a trend as many of us think, a fashion, which at a certain period of time is on, while at another time is considered passé. I feel the need to mention that, because it is observed that there are some among us who adjust their behaviors according to the people they every time face. To make it more specific, a large number of people tend to protect only the members of their family or their relevants , friends ,or people they are familiar with and they like to protect. This is not humanity. Although the intentions of those deeds are love and affection, which are prerequisites of humanity, this behavior cannot be called humanity. Thus, why this behavior is not theoretically humane? Because, people who exactly have the opportunity to reject other groups of people without having specific reasons of doing so, automatically they do not respect neither them nor the principles of human rights. Humanity is when all people care for other people ( not only for their closely related persons) and they show their care both with deeds and words. The aforementioned view is closely linked with the theory of racism too, on the grounds that these people can also express their antipathy in a more direct way in order to show both their disapproval of those minorities and their will to be excluded from the society.     

  As far as the second option is concerned, it is not difficult to admit that humanity indeed exists today, in the 21 first century, in certain regions. The striking finding is that people of mainly developing countries are those who support mostly the definition of the word “human”.  People who live in the third- world countries are human beings that care for each other. Although the situations they face there are adverse and hostile due to the poverty and the lack of basic resources, such as water, food, medication and clothing, these people have developed true sentiments of love and care.  The developing third- world countries paradoxically are  developed –full of values and true people and sentiments- countries, because it is not the state of wealth which determines the life of those people but what really counts is the state of people’s personalities themselves. I know many people would contradict   this opinion, claiming that people who lack of basic supplies (they live in dirty houses, they do not have clothes to wear, they do not have access to education, and so many more things) they do not know what feelings to develop. But they have learnt something very important: to appreciate the little things they have and be grateful for that, be grateful and happy for the fact they have each other, their children and that they live.     

                 

                                                Με μια απέλπιδα προσπάθεια


    Να μη σκέφτομαι
    εσένα, εμένα,
    το πώς γίναμε,
    το αν ωριμάσαμε ή όχι.
    Να μη ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε αν κλάψαμε από πόνο, φόβο ή πάθος.
    Να παραδεχτούμε ότι υπήρχαν εκείνες οι λέξεις που μας έκαιγαν το αίμα,
    που χόρευαν ασταμάτητα στο μυαλό μας μέχρι που τα χείλη
    ηττήθηκαν, και φτύσαμε έρωτα.
    Να αντισταθούμε στα σώματα που, μαινόμενα, διψούν για οργή και    ευχαρίστηση.
    Να μην πούμε ψέμματα στον εαυτό μας για τη φωτιά που αντικρύσαμε,
    για όλα αυτά τα μεγάλα που φτιάξαμε μα,
    σάπισαν!
    Να αναστείλουμε τον ερχομό της λήθης,
    γιατί ο πόνος μας γλυκαίνει,
    δαμάζει τις αντοχές μας.
    Και όλα αυτά με μια απέλπιδα προσπάθεια.
     
  

                                                                      Μέδουσες

                                                              [ Η εξομολόγηση ]

                  

                                                   Είδα μέδουσες τότε που μέθυσες

                                                  και μες στην αγκαλιά σου μ'έσφιξες, 

                                                  σα να μου έλεγες << δε με ξεπέρασες>>.

                                                  Κι όμως μια πίκρα στα δυό μου χείλια,

                                                  εκεί,  παράτησες. Και μετά, χάθηκες.

                                                 

                                                  Μια σπίθα άφησες σαν υπενθύμηση

                                                  που δεν άργησε να χαθεί μαζί σου.

                                                  Οι μέδουσες εξαφανίζονται και ο πόνος,

                                                  αφόρητος.

                                                

                                                   Μου άρεσε να ζω κοντά σου,

                                                   τώρα τί;                                           

                                                   Πώς  θα χωρέσω στο μυαλό σου;

                                                   Η πραγματικότητα δεν με αντέχει.

                                                  << Αυταπάτη, μην απομακρύνεσαι!>>

                                                  Στον άδειο δρόμο περιπλάνηση,

                                                  νύχτα θολή.

                                                  Πάλη με τη μοναξιά, 

                                                  με διώχνει κι αυτή.

                                                  Δε μου φτάνει να σε αναζητώ.

                                                  Δε βλέπω μέδουσες, τις πήρες μαζί σου.

                                                  Δεν με ακούς.

                                                  Δε μπορείς.

                                                  Δε θέλεις.

                                                  Φόβος και Πάθος.

                                                  Πόνος και Απελπισία.

                                                  Σιωπή, χίλια κομμάτια Σιωπή.

Στα δάκρυα εκείνου που σ'αγαπάει, στο χαμόγελο

εκείνου που δε σε καταλαβαίνει

σ'αυτό που οι άλλοι περιμένουν από σένα,

σε κείνο που απ'τους άλλους εσύ απαιτείς...

                            Τ.Λειβαδίτης(Συμφωνία Αρ.1)

                                                    

                                               

                                                         

                                                    [Άδειασμα]

                                   Ησυχία, γαλήνη, σιωπής αποτελέσματα.

                                   Με έγδυσες με το βλέμμα σου.

                                   Γυμνό σώμα ανάμεσα σε χιλιάδες μέδουσες.

                                   Περιπλάνηση στο νερό, μάχη με το άπειρο,

                                   το ατέρμονο, με αυτό που δε φαίνεται

                                   αλλά που μπορεί να συλληφθεί.

                                   Μέδουσες μέσα μου

                                   Μέδουσες μέσα σου

                                   Μέδουσες παντού.

                                   Να απλώνουν τα πλοκάμια τους,

                                   να σου ρίχνουν το κεντρί τους,

                                   μα εσύ να μην κάνεις πίσω.

                                   Να πονάς και να σου αρέσει που πονάς.

                                   Να τις θεωρείς συντροφιά σου, αλλά

                                   ταυτόχρονα να τις μισείς για τον πόνο 

                                   που σου προκαλούν.

                                     

                                    Κάποτε ξεμακραίνουν, γίνονται καπνός.

                                    Βαριούνται να αντικρύζουν το παντοτινά

                                    θλιβερό πρόσωπό σου.

                                    Εσύ πάλι λυπάσαι που φεύγουν. 

                                    Μένεις μόνη.

                                    Μα γιατί; Γιατί λυπάσαι;

                                    Και πριν μόνη δεν ένιωθες;

                               

                             

Χωρίς εσένα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

   Και έχω μια λύπη ααχ μια λύπη.. που δεν έχεις φανταστεί.. γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα και αυτό τώρα λέγεται ζωή.. ναι, δεν ξέρω τί ήταν, ξέρω όμως ότι ήταν όμορφα που με πονούσε, ένας όμορφος πόνος που μου έδενε τα χέρια. Μπορει να ηταν και αγαπη, αν οχι ενθουσιασμος. Τιποτα προστυχο ή ανηθικο. Πως μπορει αλλωστε ενα τοσο αγνο συναισθημα οπως ειναι η αγαπη να ειναι ανηθικη; Ενα κεκαλυμενο ή παρερμηνευμενο συναισθημα; Ισως. Μπορει να ηταν κι ετσι. Ιδωμενο υπο το πρισμα της λογικης μπορει να ηταν κι ετσι. Αυτα τα λεει η δικη μου πλευρα. Η απεναντι πλευρα ουτε  που να τα βλεπει αυτα που γραφω τωρα, τιποτα δε θα ηθελε να δει. Η απεναντι πλευρα δεν καταλαβαινει, γιατι δε μπορει, δε θελει, ειναι ανεπιτρεπτο να καταλαβει(!) Τί προσχημα μπαινει αναμεσα; Μαλλον η ηλικιακη διαφορα και η ωριμοτητα στα συναισθηματα κυριως. Ουσα πιο ανωριμη στα συναισθηματα, ειναι πιο ευκολο να οδηγουμαι σε εσφαλμενες παρερμηνευσεις συναισθηματων, οπως ισχυριζεται  η ωριμη αλλη πλευρα. Στο κατω κατω ποιο ήταν εκεινο που δεν μπορουσε να γινει; Μια εκτενεστερη συζητηση με βγαλμενες τις μασκες, με αληθινα προσωπα που να κοιτουν το ενα στο αλλο καταματα ηταν τοσο ανεπιτρεπτο και δυσκολο συναμα να γινει; Αλλα ο τροπος που φερθηκα, οι πραξεις που εκανα και τα λογια που ειπα μαρτυρουσαν κατι αλλο απο αυτο που πραγματικα εννοουσα. Και αυτο δεν ηταν κατι ερωτικο, απο οσο νομιζω. Και να ηταν (γιατι δεν ηξερα καν τι ηταν, ουτε ακομα ξερω τι ηταν στην αρχη) τουλαχιστον τωρα πια εχει ξεθυμανει. Και δεν ενεχει καποια πικροχολη ειρωνεια ο λογος μου αυτος, απλως το αναφερω με λιγη δυσαρεσεκεια. Το πιο σημαντικο ομως περα απο ολα αυτα τα ανουσια, ανοητα, αχρηστα λογια που γραφω αυτη τη στιγμη, ειναι οτι εχασα την ευκαιρια να εχω ενα καλο φιλο διπλα μου, στον οποιο θα μπορουσα να του ανοιξω την καρδια μου και να μπει μεσα της! Γιατι τα λογια που ειπωνονται δεν διαγραφονται, αλλα εγγραφονται καλα στο σκληρο δισκο του μυαλου και μενουν εκει σε μια λανθανουσα κατασταση, οσο περνα ο καιρος ξεμακραινουν απτη μνημη αλλα δεν πιστευω οτι σβηνονται, αρκει ενα ερεθισμα να ενεργοποιηθουν παλι. Εξαιτιας καποιων λογων, μετανοιωμενων βεβαια, χαθηκε αυτη η ευκαιρια. Και τωρα εχω αυτη τη λυπη για αυτον το λογο ακριβως. Και κατι αλλο που ερχεται να συμπληρωσει τα προαναφερθεντα. Γινεται να καταλαβεις όμως οτι εχεις βρει "την αδερφη ψυχή" σου, ή εστω εναν καλο φιλο απο τις λιγες τυπικες κουβεντες που κανατε σε ενα εργασιακο περιβαλλον, το οποιο δεν αφηνε και πολλα περιθωρια συναισθηματικων δεσμευσεων, σε μια πιεσμενη περιοδο της ζωης σου, που εσυ εχεις επιλεξει οτι πρεπει να γινει ετσι για να πετυχεις ενα στοχο; Να νιωθεις την αναγκη να βρεις μια συναισθηματικη διεξοδο μεσα σε ολη αυτη την πιεση; Και το υπουλο μυαλο σου, εχοντας πηξει απο την κουραση και προσπαθωντας να την αντιμετωπισει (αδυνατω να το ερμηνευσω αλλιως) να φτιαχνει διαφορα παιχνιδακια χρησιμοποιωντας εναν ανθρωπο, για τον οποιο ξαφνικα αισθανεσαι μια οικειοτητα, αν οχι ελξη; Κι εσυ απλα σαν πιονι του μυαλου σου, ανημπορη να διαχειριστεις τη λογικη της συνειδησης σου, να θελεις να μοιραστεις με αυτο τον ανθρωπο τα προβληματα σου. Η απαντηση δεν ειναι δυσκολη και ερχεται αβιαστα. Η περιοδος ηταν πιεσμενη. Ο,τιδηποτε κι αν πεις ή κανεις επειτα απο αυτη την περιοδο, οπου τα πραγματα εχουν αρχισει να κυλουν ομαλα, σε χαλαρους ρυθμους, απαγορευεται! Το μυαλο μου ομως εξακολουθουσε να με υποβαλλει σε δοκιμασιες και να με αναγκαζει να πω πραγματα που δεν επρεπε να ειπωθουν. Τελος παντων. Ο χρονος δε γυριζει πισω. Και τωρα τί κανουμε; Πορευομαστε και προχωραμε. Ο,τι εγινε εγινε. Δυστυχως ή ευτυχως (δυστυχως σε αυτη την περιπτωση) δενομαι ευκολα με τους ανθρωπους και νομιζω εσφαλμενα οτι ολοι θα μπορεσουν να βρουν το χωρο στη καρδια μου που εχω αφησει για αυτους και θα ταιριαξουν μαζι της. Παλι λαθος πιστευω. Η απεναντι πλευρα ομως θα μεινει καπου ξεχασμενη στην καρδια μου κι ας μην καταφερα να της δειξω το δρομο. Η απεναντι πλευρα δε θα με σκεφτεται αλλα εγω ομως ναι. Όλο αυτο θα ερχεται και θα φευγει. Σαν τον ανεμο ή τη μπορα. Θα τη σκεφτεσαι οταν προκειται να ερθει γιατι θα βλεπεις τα σημαδια στον ουρανο, αλλα μολις ξεσπασει θα φευγει σιγα σιγα μεχρι να απλωθει ησυχια στη Γη, αφηνοντας πισω της μια προσωρινη υγρασια. Ετσι κανουν καποιες φορες και οι ανθρωποι που θελουμε να μας αγαπησουν ή εστω να μας συμπαθησουν και να κερδισουμε την αγαπη τους.(εγωιστικη αντιληψη). Η απογοητευση βεβαια θα παραφυλαει εκει γιατι θα ξερει οτι εχεις χασει και θα σου το θυμιζει. Τελικα το μυαλο εινα ο νικητης.

Kid Loco - Gypsie Good Time

Κ.ΒΗΤΑ - Ατελείωτα Χρυσάνθεμα